400 m ppł
Mistrzostwa Polski Seniorów, Szczecin 2002, Zdjęcie M.Biczyk
Jak to działa
Zawodnicy biegną jedno okrążenie stadionu po torze o długości 400 m i pokonują dziesięć równomiernie rozmieszczonych płotków (dobieg 45m, pomiędzy 35m i wybieg 40m). Zaczynają z bloków startowych i biegną po swoich torach.
Czas reakcji – mierzony przez czujniki na blokach – mniejszy niż 0,100 jest uznawany za falstart i wszyscy zawodnicy zostają przywołani. Każdy zawodnik odpowiedzialny za falstart zostaje natychmiast zdyskwalifikowany. Zawodnik może również zostać zdyskwalifikowany, jeśli przekroczy lub wybiegnie poza wyznaczony tor.
Mężczyźni pokonują przeszkody o wysokości 36 cali (91,4 cm)a kobiety pokonują 30-calowe (76,2 cm). Płotki łatwo się przewracają po dotknięciu, co pozwala sportowcowi kontynuować bieg, nawet jeśli się z nimi zderzy.
Historia
Pierwszy wyścig przez płotki na 440 jardów odbył się w Oxfordzie w Anglii około 1860 roku. Zawodnicy musieli pokonać 12 ogromnych (100 cm) drewnianych barier, które zostały zakopane w ziemi.
Bieg na 400 m przez płotki stał się standardową konkurencją dla mężczyzn na Igrzyskach Olimpijskich w 1900 roku. Osiemdziesiąt cztery lata później kobiety wzięły w niej udział po raz pierwszy podczas Igrzysk w Los Angeles (1984).
Czy wiesz
Kiedy Nawal El Moutawakel z Maroka zdobyła inauguracyjny tytuł kobiet w 1984 roku, została pierwszą afrykańską mistrzynią olimpijską, a także pierwszą mistrzynią z narodu islamskiego.
Złoty Standard
Stany Zjednoczone zdobyły 18 tytułów olimpijskich w męskiej kategorii. Również kraje karaibskie są w niej groźne. Co zaskakujące, kobiety z USA nigdy nie zdobyły złota olimpijskiego, ale pozostają jednym z silniejszych narodów, wraz z Rosją i Jamajką.
Ikony – Świat
Edwin Moses
Niepokonany w 122 wyścigach w latach 1977-1987, ten biegacz z USA jest najlepszym płotkarzem na 400 metrów. Zdobył złoto olimpijskie w 1976 i 1984 roku i zdobył dwa tytuły mistrza świata (1983 i 1987).
Sally Gunnell
Brytyjka jest jedyną kobietą, która jednocześnie posiada tytuły olimpijskie, światowe, europejskie i Wspólnoty Brytyjskiej. Zdominowała tą konkurencję w latach 1992-1994.
Ikony – Polska
Anna Jesień (Olichwierczuk)
Zdjecie M.Biczyk- Helsinki 2005 rok
Urodzona 10 grudnia 1978 roku w Kostkach, płotkarka, rekordzistka Polski, czterokrotna olimpijka. Wychowanka trenera Edwarda Bugały, od 2004 roku trenowała z mężem Pawłem Jesieniem.
Anna Jesień jest wielokrotną mistrzynią Polski na dystansie 400 m ppł (1999, 2000, 2002, 2003, 2005, 2009, 2012) oraz w biegu na 400 m (2006). Do niej też należy rekord Polski, który pobiła w czasie Mistrzostw Świata w Osace 28 sierpnia 2007 czasem 53,86 s. Na tych samych mistrzostwach 30 sierpnia 2007 zdobyła brązowy medal (czas 53,92 s), który jest jej największym osiągnięciem w karierze. Na zakończenie sezonu zajęła 1. miejsce w Finale Światowym IAAF w Stuttgarcie, wygrywając z mistrzynią świata Janą Rawlinson (54.17).
Pierwszy medal na międzynarodowej imprezie mistrzowskiej zdobyła w 2002 roku w Monachium podczas Mistrzostw Europy zajmując trzecie miejsce w biegu na 400 m ppł. Jesień występowała też często w sztafecie 4 x 400 m. Jako członkini klubowej sztafety AZS-AWF Warszawa zdobywała wielokrotnie tytuł mistrzyni kraju. Biegając w reprezentacyjnej sztafecie zdobyła na tych samych Mistrzostwach Europy w 2002 drugi brązowy medal, a podczas Mistrzostw Europy w 2006 - trzeci. W 2005 wraz z koleżankami z reprezentacji dwukrotnie poprawiała dziewiętnastoletni rekord Polski w tej konkurencji: najpierw 19 czerwca 2005 wraz Radecką, Bejnar i Prokopek czasem 3:24,61, a później 14 sierpnia 2005 w podobnym składzie (Guzowska zastąpiła Radecką) czasem 3:24,49. Ten drugi rekord pobiły podczas mistrzostw świata, zajmując wówczas 4. miejsce tuż za sztafetą brytyjską. W biegu indywidualnym na 400 m przez płotki Jesień zajęła wtedy bardzo dobre 4. miejsce.
Trzecia w plebiscycie Europejskiego Stowarzyszenia Lekkiej Atletyki na lekkoatletkę września 2007. W rankingu magazynu Track and Field News sklasyfikowana na 3. miejscu biegu na 400 m przez płotki w 2007. W światowym rankingu lekkoatletycznym zajęła w 2007 2. pozycję. Została też laureatką Plebiscytu Przeglądu Sportowego na najpopularniejszych sportowców Polski roku 2007 (8. miejsce) i zwyciężczynią rankingu „Złote Kolce” za 2007 rok.
Rok 2008 przyniósł jej 2. miejsce w superlidze Pucharu Europy w Annecy (54.81).
Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Pekinie, w finale biegu na 400 m przez płotki zajęła 5 miejsce z czasem 54.29.Dwukrotnie wygrywała w zawodach Złotej Ligi (Golden League) w 2009 roku.
Aktualna rekordzistka Polski na 400m ppł. Zakończyła karierę we wrześniu 2012 roku.
Rekordy życiowe.
Stadion:
100m ppł – 14.1 (pomiar ręczny)
100m – 12.14 sek.
300m – 38.33 sek.
400m – 51.74 sek.
400m ppł – 53.86 sek.
Hala:
400m – 56.12 sek.
Krystyna Hryniewicka-Kacperczyk
Urodzona 13 października 1948 roku w Kętrzynie, sprinterka i płotkarka. Olimpijka z Monachium (1972).
Wychowanka trenera Witolda Łapińskiego (KS Puszcza), podopieczna trenerów: Zbigniewa Dondziłły, Andrzeja Siennickiego {Jagiellonia Białystok} i Bogusława Wolwowicza (Skra Warszawa).
Dwukrotnie poprawiała rekord świata na 400 m ppł: 56.51 (13 lipca 1974 w Augsburgu) i 55.44 (18 sierpnia 1978 w Berlinie Zachodnim). Zdobyła brązowy medal mistrzostw Europy w Pradze (1978) w sztafecie 4 x 400 m oraz dwa brązowe medale w sztafecie 4 x 2 okrążenia podczas halowych mistrzostw Europy (Rotterdam, 1973; Katowice, 1975).
23-krotna rekordzistka kraju (bieg na 400 m, bieg na 800 m, bieg na 400 m przez płotki, sztafeta 4 x 400 m) i 8-krotna mistrzyni Polski: w biegu na 400 m, 400 m pł i 4 x 400 m (w tym 2-krotna mistrzyni kraju w hali na 400 m}. W rankingu Track & Field News uplasowała się w biegu na 400 m pł w 1977 i 1978 na piątych pozycjach.
W sumie zdobyła czternaście medali Mistrzostw Polski na otwartym stadionie, w tym sześć złotych oraz osiem srebrnych oraz pięciu medali na halowych mistrzostwach Polski w biegu na 400 m - 2-krotnie złoto i 3-krotnie brąz.
Rekordy życiowe.
Stadion:
400m – 51.78 sek.
800m – 1:59.78 sek.
400m ppł – 55.44 sek.
Hala:
400m – 53.56 sek.
Marek Plawgo
Zdjecie M.Biczyk - Goteborg 2006 rok
Urodzony 25 lutego 1981 roku w Rudzie Śląskiej, sprinter i płotkarz. Obecnie dyrektor marketingu w spółce Miejska Arena Kultury i Sportu w Łodzi.
U progu kariery sportowej sięgnął po mistrzostwo świata juniorów w biegu na 400 m przez płotki oraz brązowy medal w sztafecie 4 x 400 m. Kilka miesięcy później w Osace, 12 maja 2001 nieoczekiwanie poprawił rekord Polski Pawła Januszewskiego – 48,16 s (wynik ten wyrównał w półfinale igrzysk olimpijskich w Atenach).
Na halowych mistrzostwach Europy w Wiedniu 2002 zdobył złoty medal na 400 m. W 2003 zwyciężył na 400 m przez płotki podczas młodzieżowych mistrzostw Europy w Bydgoszczy.
Na igrzyskach olimpijskich w Atenach (2004) zajął 6. miejsce w biegu na 400 m przez płotki. W 2006 na mistrzostwach Europy w Göteborgu zdobył srebrny medal w biegu na 400 m przez płotki, uzyskując czas 48,71 s.
Na Mistrzostwach Świata w Osace w 2007 roku zdobył brązowy medal w biegu na 400 m przez płotki. W ostatnim dniu mistrzostw biegnąc w sztafecie 4 x 400 m zdobył również brąz. Jest pierwszym polskim lekkoatletą, który na jednych mistrzostwach świata sięgnął po dwa medale.
Po mistrzostwach odniósł zwycięstwo na zawodach Golden League w Berlinie z wynikiem 49,01 s. Niezwykle udany sezon uwieńczył zwycięstwem w Światowym Finale IAAF w Stuttgarcie z wynikiem 48,35 s.
Uznany lekkoatletą września 2007 w plebiscycie Europejskiego Stowarzyszenia Lekkiej Atletyki. W rankingu magazynu Track and Field News sklasyfikowany w 2007 na 2. miejscu w świecie w biegu na 400 m przez płotki. W światowym rankingu lekkoatletycznym zajął 3. pozycję. Został też laureatem Plebiscytu Przeglądu Sportowego na 10 najpopularniejszych sportowców Polski roku 2007 (7. miejsce) i zwycięzcą rankingu „Złote Kolce” za 2007 r.
Na kilka tygodni przed igrzyskami olimpijskimi w Pekinie Plawgo doznał kontuzji stopy. Pomimo to awansował do finału olimpijskiego, gdzie zajął wysokie 6 miejsce z wynikiem 48,52 s.
Aktualny rekordzista Polski w tej konkurencji. Jest również halowym rekordzistą kraju na 400m. Wielokrotny Mistrz Polski w 2001, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011 i 2012.
Rekordy życiowe.
Stadion:
400m – 51.78 sek.
800m – 1:59.78 sek.
400m ppł – 55.44 sek.
Hala:
400m – 53.56 sek.
Stefan Franciszek Kostrzewski
Zdjęcie ze zbiorów Bibiloteki Jagilońskiej
Urodzony 4 sierpnia 1902 w Łodzi, zmarł 24 lutego 1999 w Cambridge w Kanadzie. Lekkoatleta, koszykarz, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, dwukrotny olimpijczyk.
Pod koniec 1918 przerwał naukę w gimnazjum i wstąpił do Wojska Polskiego Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Sport zaczął uprawiać na początku lat dwudziestych. Był wychowankiem Łódzkiego Klubu Sportowego (pierwszy mistrz Polski w barwach tego klubu), w którym startował w latach 1920–1923. W latach 1923–1937 reprezentował barwy AZS Warszawa. W barwach AZS Warszawa po raz pierwszy wystąpił 28 października 1923. Z tym klubem był związany do końca kariery. Był biegaczem, który z powodzeniem startował na różnych dystansach. Dwadzieścia siedem razy zdobywał tytuł mistrza Polski:
- 400 metrów – 1927
- 800 metrów – 1925, 1926, 1927, 1928 i 1929
- 5000 metrów – 1923
- 110 metrów przez płotki – 1926
- 400 metrów przez płotki – 1924, 1925, 1926, 1927, 1928, 1929 i 1934
- 3000 metrów z przeszkodami – 1929
- 3000 metrów drużynowo – 1924
- 4 × 100 metrów – 1924, 1926, 1929 i 1934
- 4 × 400 metrów – 1924, 1925, 1926, 1927, 1928 i 1937
Ponadto zdobył czternaście medali srebrnych i trzy brązowe. W okresie dwudziestolecia międzywojennego zdobył najwięcej medali w mistrzostwach Polski.
Również 27 razy ustanawiał rekordy Polski w biegach na 400 metrów, 800 metrów, 1500 metrów, 2000 metrów, 110 metrów ppł., 400 metrów ppł. oraz w sztafetach. Ustanowiony 1 września 1929 rekord w biegu na 400 m ppł. przetrwał do 11 września 1954 roku.
Dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich. W Paryżu w 1924 wystąpił na 800 i 1500 metrów, a w Amsterdamie w 1928 na 400 metrów, 400 metrów ppł. i w sztafecie 4 × 400 metrów.
Podczas Letnich Mistrzostw Świata Studentów w 1924 w Warszawie zwyciężył na 800 metrów, 400 metrów ppł., 3000 metrów drużynowo oraz sztafetach 4 × 100 i 4 × 400 metrów. Zdobył także srebrne medale na 3000 metrów i w sztafecie 100+200+400+800 metrów oraz brązowy medal na 1500 metrów. Na mistrzostwach w Rzymie w 1927 zdobył brązowe medale na 110 metrów ppł. i w sztafecie 4 × 400 metrów, a w Paryżu w 1928 srebrny medal na 400 metrów ppł.
W 1. Plebiscycie Przeglądu Sportowego w 1926 roku zajął 4. Miejsce.
Rekordy życiowe.
Stadion:
200m – 23.8 sek.
400m – 50.0 sek.
800m – 1:55.0 sek.
110m ppł – 15.9 sek.
400m ppł – 54.2 sek.
Opracowanie PJ, dzięki uprzejmości www.worldathletics.org oraz przy wykorzystaniu www.pl.wikipedia.org i innych źródeł.