Mistrzostwa Polski U16, Słupsk 2020, fot.Ł.Szeląg

Jak to działa

Skok o tyczce (oraz skok wzwyż) to konkurencja sportowa, w której jest dużo adrenaliny.

Zawodnicy przeskakują nad 4,5-metrową poziomą poprzeczką, biegnąc po rozbiegu i wbijając tyczkę (zwykle wykonaną z włókna węglowego lub szklanego) w „deskę zatrzymującą” z tyłu zagłębionego metalowego „pudełka” umieszczonego centralnie u podstawy słupków. Zawodnicy dążą do pokonania największej wysokości bez zrzucania poprzeczki na ziemię.

Wszyscy zawodnicy mają trzy próby na wysokość, chociaż mogą wybrać „pas”, tj. awans na większą wysokość, mimo że nie pokonali aktualnej. Trzy kolejne strącenia na tej samej wysokości lub kombinacji wysokości powodują eliminację zawodnika.

Jeśli zawodnicy znajdują się na tej samej wysokości, zwycięzcą będzie ten, który miał najmniej błędów na tej wysokości. Jeśli zawodnicy nadal remisują, zwycięzcą będzie ten, który miał najmniej strąceń w całej konkurencji. Następnie zwycięzcę wyłoni dogrywka. Każdy skoczek ma jedną próbę, a poprzeczka jest opuszczana i podnoszona, aż jeden skoczek odniesie sukces na jednej wysokości.

Impreza wymaga szybkości, mocy, siły, zwinności i umiejętności gimnastycznych. Na głównych mistrzostwach format rozgrywania konkurencji to zwykle zawody kwalifikacyjne, po których następuje finał.

Historia

Skoki o tyczce, pierwotnie będące skokami na odległość, sięgają co najmniej XVI wieku i istnieją również dowody na to, że praktykowano ją nawet w starożytnej Grecji. Początki współczesnego skakania sięgają do Niemiec w latach 50. XIX wieku, kiedy dyscyplina ta została przyjęta przez stowarzyszenie gimnastyczne, oraz w regionie Lake District w Anglii, gdzie zawody odbywały się na kijach z jesionu lub hikory (Orzesznik, tłum. autora) z żelaznymi kolcami.

Pierwsze odnotowane użycie bambusowych tyczek miało miejsce w 1857 roku. Najlepsi skoczkowie zaczęli używać stalowych tyczek w latach 40. XX wieku. Elastyczne kije z włókna szklanego, a później z włókna węglowego, zaczęły być szeroko stosowane pod koniec lat pięćdziesiątych.

Skok o tyczce mężczyzn pojawiał się na wszystkich nowoczesnych igrzyskach olimpijskich, a Stany Zjednoczone wygrywały każde igrzyska olimpijskie w latach 1896-1968 (jeśli pominiemy igrzyska z 1906 r.). Bob Richards (1952 i 1956) jest jedynym człowiekiem w historii, który zdobył dwa tytuły olimpijskie w skoku o tyczce. Kobiety zadebiutowały w skoku o tyczce olimpijskiej dopiero w 2000 roku, kiedy Amerykanka Stacy Dragila zdobyła złoto.

Ikony – Polska

Kazimierz Karol Cybulski

Urodzony 3 marca 1890 we Lwowie, lekkoatleta, multimedalista mistrzostw Polski w lekkoatletyce, wielokrotny rekordzista w lekkoatletyce.

Ukończył studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego w 1917. Podczas I wojny światowej służył w c. i k. armii. Od 15 grudnia 1918 służył w Wojsku Polskim, w batalionie wartowniczym nr IV/6 w Jarosławiu i nr 6 we Lwowie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w bitwie warszawskiej jako dowódca kompanii w 32 pułku piechoty. Był czołowym lekkoatletą pierwszych lat II Rzeczypospolitej. Uprawiał skok o tyczce, pchnięcie kulą i rzut dyskiem. Był w grupie sportowców przygotowujących się do startu w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920 (do występu Polaków nie doszło wskutek agresji bolszewickiej).

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Zdobył dziewięć tytułów mistrza Polski (w pchnięciu kulą, w rzucie dyskiem, skoku o tyczce, skok wzwyż z miejsca, skoku w dal z miejsca, pchnięcie kulą oburącz, rzucie dyskiem oburącz, oraz pięciokrotnie wicemistrzem Polski ( w rzucie dyskiem, skoku w dal z miejsca, pchnięciu kulą, skoku o tyczce). Dwanaście razy ustanawiał lekkoatletyczne rekordy Polski. Wystąpił w pierwszym meczu reprezentacji Polski (z Czechosłowacją i Jugosławią) 5 i 6 sierpnia 1922 w Pradze, zajmując 2. miejsce w rzucie dyskiem i 4. miejsca w skoku o tyczce i pchnięciu kulą.

Startował w barwach Pogoni Lwów. Karierę sportową zakończył w 1925.

Został pierwszym rekordzistą Polski w skoku o tyczce.

Rekordy życiowe:

Skok o tyczce – 3,21 m, Lwów (ówczesna Polska, obecnie Ukraina), 13 października 1912r,

Pchnięcie kulą – 11,60 m, Lwów, 13 sierpnia 1921r,

Rzut dyskiem – 39,09 m, Praga (Czechy), 6 sierpnia 1922r.

Tadeusz Ślusarski ps. Ślusarz

T.Ślusarski,  Fot. J.Szewiński

Urodzony 19 maja 1950 roku w Żarach, zm. 17 sierpnia 1998 pod Przybiernowem, polski lekkoatleta, który specjalizował się w skoku o tyczce.

Sport zaczął uprawiać w czasie nauki w szkole podstawowej. W 1962 roku, za namową nauczyciela wychowania fizycznego Henryka Jacha, został zawodnikiem klubu MKS Sokół Żary. Początkowo startował w zawodach dzieci i młodzieży w różnych konkurencjach (biegach sprinterskich, skoku wzwyż, skoku w dal oraz czwórboju lekkoatletycznym). W latach 1964–1969 był uczniem żarskiego technikum samochodowego. W szkole tej po raz pierwszy spotkał się ze skokiem o tyczce. Jego wychowawcą szkolnym był wówczas propagator skoku o tyczce Grzegorz Kurkiewicz. Swój pierwszy skok o tyczce Ślusarki oddał na szkolnej sali gimnastycznej należącej do żarskiego technikum, uzyskując w tej próbie wysokość 2,75. W czasie małego memoriału Janusza Kusocińskiego w Poznaniu zawodnik Sokoła Żary został dostrzeżony przez ówczesnego trenera reprezentacji Andrzeja Krzesińskiego. W 1968 roku zajął 6. miejsce na europejskich igrzyskach juniorów, a wkrótce potem przeniósł się do Warszawy i rozpoczął treningi w klubie Skra.

W 1971 roku zdobył pierwszy w karierze medal mistrzostw kraju zajmując trzecie miejsce w zawodach na stadionie stołecznej Skry. Kolejny sezon przyniósł mu już tytuł mistrza Polski. 6 sierpnia 1972 w Bydgoszczy skacząc na wysokość 5,29 poprawił o 9 centymetrów należący do Wojciecha Buciarskiego oraz Tadeusza Olszewskiego rekord Polski.

W 1974 roku w szwedzkim Göteborgu osiągnął pierwszy międzynarodowy sukces wygrywając halowe mistrzostwa Europy. Kilka miesięcy później na Stadio Olimpico w Rzymie był siódmy podczas czempionatu Starego Kontynentu na otwartym stadionie. 20 czerwca 1974 wynikiem 5,42 po raz trzeci w karierze poprawił rekord Polski.

Sezon olimpijski 1976 zaczął się dla Ślusarskiego bardzo dobrze. Najpierw 8 lutego w Warszawie poprawił halowy rekord świata (5,65), a 29 maja w Bydgoszczy wraz z Władysławem Kozakiewiczem został rekordzistą Europy. Po tych sukcesach tyczkarz doznał kontuzji: zerwał ścięgno i skręcił stopę. Wyjazd na igrzyska do Montrealu zawdzięcza trenerowi Krzesińskiemu, który wywalczył dla niego miejsce w reprezentacji. Ślusarski nie był w Kanadzie faworytem. Eliminacje rozegrano 24 lipca, zaś konkurs finałowy odbył się dwa dni później. Tyczkarz skakał z tzw. blokadą. W eliminacjach pokonał wysokość 5,10 i z dopiero szesnastym rezultatem awansował do finału. Podczas finału tylko trzy skoki, zaliczone w pierwszych próbach wysokości 5,20; 5,40 oraz 5,50, dały mu złoty medal. Tym ostatnim wynikiem wyrównał rekord olimpijski. W 1978 w Mediolanie zdobył drugie w karierze złoto halowego czempionatu Starego Kontynentu.

W 1980 roku dorzucił jeszcze srebrny medal olimpijski, ex aequo z zawodnikiem ZSRR Konstantinem Wołkowem, przegrywając w Moskwie jedynie Władysławem Kozakiewiczem.

Karierę zakończył w 1988 roku.

Zginął 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym na drodze krajowej nr 3 (E65), pomiędzy Przybiernowem a Brzozowem, w powiecie goleniowskim, razem z innym znanym sportowcem, mistrzem olimpijskim z Monachium 1972 w pchnięciu kulą Władysławem Komarem. Trzecią ofiarą wypadku był prowadzący drugi samochód Jarosław Marzec, reprezentant Polski w biegu na 400 m.

W jego rodzinnych Żarach oraz w Otwocku odbywają się tyczkarskie memoriały im. Tadeusza Ślusarskiego.

Władysław Kozakiewicz

W.Kozakiewicz,  Fot. J.Szewiński

Urodzony 8 grudnia 1953 roku w Solecznikach, lekkoatleta – tyczkarz i wieloboista.

Autor słynnego gestu Kozakiewicza pokazanego radzieckiej publiczności podczas zwycięskiego skoku na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku, który stał się powszechnie rozpoznawanym symbolem sprzeciwu wobec radzieckiego imperializmu w czasach PRL.

Pochodzi z rodziny litewskich Polaków z Soleczników, gdzie się urodził i spędził wczesne lata życia jako najmłodszy z trójki rodzeństwa, w rolniczej rodzinie Franciszki i Stanisława.

W 1957, gdy Władysław Kozakiewicz miał 4 lata, jego rodzina opuściła ziemie litewskie wchodzące w skład ówczesnego Związku Radzieckiego i osiedliła się w ramach repatriacji w Polsce, w Gdyni. Tam stawiał on pierwsze kroki w sporcie. Pasję do lekkoatletyki zaszczepił mu jego starszy brat, Edward, który również obrał ścieżkę kariery jako profesjonalny lekkoatleta.

Na swoich pierwszych igrzyskach w 1976 r. w Montrealu, skacząc z kontuzją stopy, zajął w konkursie 11. miejsce. Na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie, 30 lipca 1980 roku,  zdobył tytuł mistrza olimpijskiego z wynikiem 5,78 m – jednocześnie ustanawiając nowy rekord świata. Pamiętany z powodu gestu, który dwukrotnie wykonał w stronę gwiżdżących kibiców rosyjskich (tzw. gest Kozakiewicza). W 1980 dwukrotnie ustanawiał rekordy świata: wynikami: 5,72 i 5,78 m oraz wygrał Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”, zostając najlepszym sportowcem roku w Polsce.

Do największych osiągnięć należy zaliczyć: Halowe Mistrzostwo Europy (1977, 1979), wicemistrzostwo Europy na otwartym stadionie (1974) i dwa brązowe medale w hali (1975, 1982). W czasie swojej kariery 8-krotnie poprawiał rekord Polski, windując go od 5,32 m w roku 1973 do 5,78 m w roku 1980. Był też 10-krotnym mistrzem kraju.

W 1985 wyjechał na stałe do Niemiec. Po otrzymaniu obywatelstwa niemieckiego kilkakrotnie wystąpił w turniejach lekkoatletycznych w barwach tego kraju. W 1986 dwukrotnie poprawiał rekord RFN doprowadzając go do poziomu 5,70 m. Wiele lat mieszkał w Elze pod Hanowerem.

Odznaczony m.in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980).

Był zawodnikiem Bałtyku Gdynia.

Rekordy życiowe.

Stadion

Skok o tyczce - 5.78 m, Lenin Stadium, Moskwa (RUS), 30 lipca 1980r,

Dziesięciobój – 7683, Lille (FRA), 18 września 1977r,

Hala

Skok o tyczce - 5.70 m, Toronto (CAN), 31 stycznia 1986r

Piotr Lisek

P.Lisek, MŚ  Doha 2019, Fot. M.Biczyk

Urodzony 16 sierpnia 1992 w Dusznikach, lekkoatleta specjalizujący się w skoku o tyczce.

Medalista mistrzostw świata, halowych mistrzostw świata oraz dwukrotny halowych mistrzostw Europy. Wielokrotnie stawał na podium mistrzostw Polski w różnych kategoriach wiekowych. Aktualny absolutny rekordzista Polski (6,02 w 2019r.)

Na początku kariery lekkoatletycznej specjalizował się w biegach przełajowych oraz skakał wzwyż. W 2006 roku wystartował w mistrzostwach Polski młodzików (U16), a w 2009 zdobył pierwszy w karierze medal na zawodach rangi mistrzowskiej – brąz ogólnopolskiej olimpiady młodzieży. W 2011 został brązowym medalistą halowych mistrzostw Polski seniorów, a od 2012 roku jego szkoleniowcem był Wiaczesław Kaliniczenko, który wcześniej trenował m.in. Monikę Pyrek (współpraca trwała do 2015).

28 lutego 2015, tydzień po wygraniu halowych mistrzostw Polski poprawił w niemieckiej miejscowości Bad Oeynhausen halowy rekord Polski skacząc 5.90m. 7 marca 2015 podczas halowych mistrzostw Europy w Pradze zdobył brązowy medal z wynikiem 5.85m. Latem, 24 sierpnia 2015, został w Pekinie, wspólnie m.in. z Pawłem Wojciechowskim, brązowym medalistą mistrzostw świata. W 2015 jego trenerem został dotychczasowy asystent Kaliniczenki, Marcin Szczepański. W udanym sezonie 2016 Lisek został kolejno brązowym medalistą halowych Mistrzostw Świata w Portland oraz zajmował czwarte miejsca na mistrzostwach Europy oraz igrzyskach olimpijskich. 25 stycznia 2017 w Cottbus, podczas zawodów halowych został absolutnym rekordzistą Polski z wynikiem 5,92, a 10 dni później w Poczdamie poprawił ten wynik uzyskując 6,00m. Na początku marca w Belgradzie został halowym mistrzem Europy.

Aktualny rekordzista Polski na hali i na stadionie.

Rekordy życiowe.

Stadion

6.02m - Stade Louis II, Monako (MON), 12 lipca 2019r

Hala

6.00m  - Poczdam (GER), 4 lutego 2017r.

Anna Wielgus

Urodzona 27 października 1981r, lekkoatletka, tyczkarka.

Pierwsza rekordzistka Polski w skoku o tyczce. Brązowa medalistka Światowych Igrzysk Młodzieży w Moskwie (1998) z wynikiem 3.70. Wielokrotna rekordzistka i mistrzyni kraju. W końcówce lat 90. zdominowała skok o tyczce w Polsce zdobywając regularnie tytuły mistrzyni kraju (1996, 1997 oraz 1998), a także kilka razy w roku bijąc rekordy Polski. Podczas Mistrzostw Europy w Lekkoatletyce 1998 rozgrywanych w Budapeszcie odpadła w eliminacjach. Dwukrotnie brała udział w Mistrzostwach Świata Juniorów w Lekkoatletyce: była 7. w Annecy (1998) oraz 9. w Santiago (2000). Przez większość kariery reprezentowała AZS AWF Gdańsk.

Monika Pyrek Zofia Pyrek-Rokita

M.Pyrek, Puchar Europy Monachium 2007, Fot. M.Biczyk

Urodzona 11 sierpnia 1980r w Gdyni, lekkoatletka specjalizująca się w skoku o tyczce.

W ciągu kariery 68-krotnie poprawiała rekord Polski. Olimpijka z Sydney (2000), Aten (2004), Pekinu (2008) i Londynu (2012). Trzykrotna medalistka mistrzostw świata oraz wicemistrzyni Starego Kontynentu z 2006. Reprezentantka kraju w pucharze Europy i drużynowych mistrzostwach Europy.

Pięciokrotnie laureatka Złotych Kolców dla najlepszej polskiej lekkoatletki sezonu (2001, 2003, 2005, 2006 oraz 2008), dwukrotna laureatka Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” (2001 i 2005). W 2009 odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i tytułem Zasłużony dla miasta Szczecina.

W szkole podstawowej grała w koszykówkę, a lekkoatletykę zaczęła uprawiać w 1994 w Bałtyku Gdynia. Jej pierwszym trenerem była Bogusława Klimaszewska, a konkurencjami – skok wzwyż i wielobój. W 1995 jej trenerem został Edward Szymczak i dzięki niemu rozpoczęła starty w skoku o tyczce, w powstałym po likwidacji sekcji lekkoatletycznej w Bałtyku Klubie Lekkoatletycznym Gdynia (KL Gdynia). W 1996 osiągnęła już wynik 3,60 (85 na świecie). W 1997 wystąpiła w reprezentacji Polski na mistrzostwach Europy juniorów, podczas których uplasowała na 10. miejscu wyrównując swój – osiągnięty w eliminacjach tych zawodów – rekord Polski wynikiem 3,80m. W 1998 zadebiutowała w pucharze Europy wygrywając zawody w Malmö i dwukrotnie w czasie konkursu poprawiając własny rekord kraju. Dwa miesiące później została we Francji wicemistrzynią świata juniorek poprawiając w czasie zawodów rekord Polski aż pięciokrotnie. W gronie seniorek zajęła na mistrzostwach Europy w Budapeszcie siódmą lokatę czterokrotnie poprawiając własny rekord kraju. 17 września ponownie uzyskała wynik lepszy od rekordy Polski, ale już kilka dni później rekordową wysokość odebrała jej Anna Wielgus, skacząc 3,84. W debiucie na halowych mistrzostwach świata w 1999 była jedenasta. W 2000 roku zajęła siódme miejsce w finale Igrzysk Olimpijskich w Sydney. 1 lipca 2001 zdobyła kolejny złoty medal mistrzostw Polski[29][30] ustanawiając, wynikiem 4,61 m, nowy rekord Europy. Podczas młodzieżowych mistrzostw Europy w Amsterdamie osiągnęła wynik 4,40 i została złotą medalistką tej imprezy. Na rozegranych w Edmonton Mistrzostwach Świata zdobyła pierwszy w karierze medal ogólnoświatowej imprezy seniorskiej – z wynikiem 4,55 była trzecia, przegrywając jedynie ze Stacy Dragilą (złoto) i Swietłaną Fieofanową (srebro). Zdobywając medal, była wówczas najmłodszą medalistką mistrzostw świata w skoku o tyczce (miała wtedy niespełna 21 lat). Po sezonie rozstała się ze swoim trenerem Edwardem Szymczakiem, a jej nowym szkoleniowcem został Wiaczesław Kaliniczenko.

W 2004 roku, Podczas igrzysk olimpijskich w Atenach zajęła 4 miejsce z wynikiem 4.45 m. 3 września w Brukseli skacząc 4,72 poprawiła rekord Polski, który przetrwał do maja 2005.

Po igrzyskach w Atenach w marcu 2005 zdobyła brązowy medal halowych mistrzostw Europy przegrywając srebro z koleżanką z reprezentacji Anną Rogowską. W sezonie letnim zdobyła swój drugi medal mistrzostw świata – w Helsinkach została wicemistrzynią globu.

W 2008 roku,  w Walencji zdobyła brązowy medal halowych mistrzostw świata . W olimpijskim finale w Pekinie zajęła piąte miejsce z wynikiem 4,70 m.

W 2009 roku zdobyła kolejny medal mistrzostw świata, tym razem srebrny, przegrywając tylko z koleżanką z reprezentacji Anną Rogowską.

Podczas Igrzysk XXX Olimpiady w Londynie nie zdołała awansować do finału, zaliczając wysokość 4,40 m w kwalifikacjach.

Po zakończeniu kariery sportowej na początku 2013 rozpoczęła pracę jako prezenterka w Radiu Szczecin, dla którego przez cztery lata prowadziła autorski program Potyczki Moniki Pyrek.

35 razy poprawiała rekord Polski.

Jest założycielką i prezesem fundacji Moniki Pyrek.

Rekordy życiowe.

Stadion

4.82m - Gottlieb-Daimler Stadion, Stuttgart (GER), 22 września 2007 r.

Hala

4.76m – Donieck (UKR), 12 lutego 2006 r.

Anna Rogowska

A.Rogowska, DME Sztokholm 2011, Fot. M.Biczyk

Urodzona 21 maja 1981 roku w Gdyni, lekkoatletka, tyczkarka.

W wieku 14 lat rozpoczęła bieganie na 100 m przez płotki w MTS-ie Sopot pod okiem trenerki Ewy Kiczeli. W 1999 zmieniła konkurencję na skok o tyczce. Pierwszą wysokością, jaką udało się jej pokonać było 2,40 m. Reprezentuje klub sportowy SKLA Sopot. Jej trenerem i jednocześnie mężem (od 2006) jest Jacek Torliński.

Zdobywczyni brązowego medalu na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2004 w Atenach – 24 sierpnia 2004 skoczyła 4,70 m i wyprzedziła inną Polkę, również rodowitą gdyniankę, Monikę Pyrek (4. miejsce – 4,55 m). 12 lutego 2005 podczas halowego mityngu w Doniecku poprawiła ustanowiony przez siebie rekord Polski wynikiem 4,75 m. 6 marca 2005 podczas Halowych Mistrzostw Europy 2005 w Madrycie w Lekkoatletyce zdobyła srebrny medal, wyrównując swój własny rekord życiowy – 4,75 m. 2 czerwca 2005 podczas imprezy "Tyczka na molo" w Sopocie pobiła swój własny rekord Polski sprzed 6 dni, ustanawiając go na wysokości 4,77 m.

Obecnie należy do niej zarówno rekord Polski na otwartym stadionie – 4,83 m - ustanowiony 26 sierpnia 2005 na mityngu Złotej Ligi w Brukseli, jak i halowy rekord Polski - 4,85 m - ustanowiony 6 marca 2011 podczas halowych mistrzostw Europy w Paryżu.

Na Mistrzostwach Świata 2005 w Helsinkach zajęła 6 miejsce z wynikiem 4,35 m.  w 2006b roku zdobyła srebrny medal podczas Halowych Mistrzostw Świata w Moskwie z wynikiem 4,75 m. Podczas Halowych Mistrzostw Europy 2007 w Birmingham z wynikiem 4,66 m zdobyła brązowy medal. Latem tego roku zajęła 8. miejsce w mistrzostwach świata w Osace (4.60 m).

W 2008 w igrzyskach olimpijskich w Pekinie zajeła 10. miejscem z wynikiem 4.45 m.

1 sierpnia 2009 Rogowska po raz pierwszy w karierze sięgnęła po złoty medal mistrzostw Polski, uzyskany przez nią wynik (4,80) jest rekordem mistrzostw Polski.17 sierpnia zdobyła złoty medal mistrzostw świata w Berlinie, pokonując poprzeczkę na wysokości 4.75 m. W 2011 roku została halową mistrzynią Europy w Paryżu.

W lutym 2015 ogłosiła zakończenie kariery sportowej.

Jest aktualną rekordzistką Polski na stadionie i na hali.

Rekordy życiowe.

Stadion

4.83 m - Boudewijnstadion, Bruksela  (BEL), 26 sierpnia 2005 r.

Hala

4.85 m - Palais Omnisports de Paris-Bercy, Paryż (FRA), 6 marca 2011r.

Opracowanie PJ, dzięki uprzejmości www.worldathletics.org oraz przy wykorzystaniu www.pl.wikipedia.org i innych źródeł.

Aktualne tabele - Polska  ,  Świat